|
12 maja ma szczególną wagę rocznicową, ponieważ w tym dniu wspominamy polskich patriotów – ludzi, którzy poświęcili swoje życie dla Polski. Byli to polscy bohaterowie, którzy w obliczu niebezpieczeństwa byli gotowi do służenia i poświęcenia się dla dobra ojczyzny. Każda z tych znamienitych postaci zapisała się na kartach historii naszej ojczyzny, walcząc o wolność, suwerenność i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej. Poprzez swoje zasługi dla ojczyzny stali się wzorem dla tych, którzy pragną kierować się wartościami patriotycznymi, które można okazywać na wiele sposobów m.in. dbając o tożsamość narodową, broniąc oraz upowszechniając prawdę o Polsce i Polakach, biorąc udział w działaniach społecznych, pielęgnując język ojczysty czy okazując przywiązanie do naszej ojczyzny, jej historii, kultury i tradycji.
12 maja 1935 r. Zmarł marszałek Józef Piłsudski Dzisiaj przypada 86. rocznica śmierci Józefa Piłsudskiego, jednej z najważniejszych postaci w historii Polski. Piłsudski był jednym z najbardziej wpływowych polityków, dowódców wojskowych i bojowników o niepodległość Polski w XX wieku. Jego życie i działalność poświęcone były walce o wolność i niepodległość Polski oraz budowaniu siły państwa polskiego. Józef Piłsudski działacz społeczny, żołnierz, polityk i jeden z ojców polskiej niepodległości. Wiele jego działań skierowanych było na zjednoczenie i umocnienie sił polskich, a w szczególności na stworzenie nowoczesnej armii, która mogłaby skutecznie bronić kraju. Józef Piłsudski tworzył państwo, rozwijał jego infrastrukturę i gospodarkę oraz dbał o bezpieczeństwo Polski. Zapisał się na kartach historii jako człowiek niezłomny w walce o wolną Polskę, wielki patriota, który życie poświęcił dla dobra ojczyzny. Trzeźwo oceniał sytuację kraju, również geopolityczną, wskazywał zagrożenia dla odradzającej się niepodległości, mówiąc m.in. „Polskę, być może, czekają i ciężkie przeżycia. Podczas kryzysów – powtarzam – strzeżcie się agentur. Idźcie swoją drogą, służąc jedynie Polsce, miłując tylko Polskę i nienawidząc tych, co służą obcym.” Józef Piłsudski urodził się w 1867 roku w Zułowie koło Wilna. W młodości dzięki Matce (z rodziny Billewiczów) zainteresował się polityką i historią Polski. W wieku 16 lat wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1887 roku został aresztowany za powiązanie z zamachem na Cara Aleksandra II a następnie, na pięć lat, został zesłany na Syberię Wschodnią. Józef Piłsudski ponownie został aresztowany 22 lutego 1900 r., w łódzkiej drukarni konspiracyjnego pisma „Robotnik”, którego był redaktorem. Po zakończeniu śledztwa został przetransportowany do X pawilonu Cytadeli Warszawskiej. Piłsudski symulując chorobę psychiczną został z Cytadeli przewieziony do szpitala w Petersburgu, skąd w maju 1901 r. uciekł do Galicji. Po powrocie do kraju zaangażował się w działalność polityczną i wojskową. W 1914 roku kiedy to Polska była podzielona między Rosję, Niemcy i Austro-Węgry, powstały Legiony Polskie, stworzone przez Piłsudskiego, który wraz z grupą innych działaczy podjął decyzję o organizacji polskich sił zbrojnych, które miałyby walczyć u boku Austro-Węgier przeciwko Rosji. W skład Legionów wchodzili ochotnicy, w większości Polacy mieszkający w zaborze austriackim, którzy wyjechali na front, by walczyć o wolności i niepodległości Polski. Legiony stały się siłą wojskową liczącą kilkanaście tysięcy żołnierzy. Mimo że Legiony Polskie były krótkotrwałym przedsięwzięciem, to miały one ogromny wpływ na późniejsze wydarzenia w Polsce. Dzięki nim Polacy zyskali doświadczenie i umiejętności wojskowe. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Józef Piłsudski, jako Naczelnik Państwa, kierował polityką państwa i wprowadzał reformy, które miały na celu modernizację i umocnienie Polski na arenie międzynarodowej. Dzięki jego wizji i determinacji Polska zaczęła odgrywać coraz ważniejszą rolę w Europie i na świecie. W 1920 roku, w czasie wojny polsko-bolszewickiej, Piłsudski dowodził armią polską, która odniosła zwycięstwo nad Armią Czerwoną pod Warszawą i pod Niemnem. Ten sukces przyczynił się do utrzymania niepodległości Polski i zatrzymania pochodu ruchu komunistycznego w Europie. Józef Piłsudski zmarł 12 maja 1935 roku w Belwederze w Warszawie.
12 maja 1943 r. Popełnił samobójstwo Szmul Zygielbojm, przedstawiciel Bundu we władzach Rzeczpospolitej na Uchodźstwie. Szmula Mordechaj Zygielbojm – był polskim działaczem społecznym i politycznym pochodzenia żydowskiego, który w czasie II wojny światowej działał na rzecz ratowania życia i wolności swojego narodu. Zginął tragicznie w wieku 48 lat, popełniając samobójstwo w proteście przeciwko brakowi reakcji ze strony rządu brytyjskiego na masowe mordy dokonywane przez niemieckich nazistów w gettach żydowskich w okupowanej przez Niemców Polsce. Polecamy Państwu film fabularny pt. „ŚMIERĆ ZYGIELBOJMA”, który opowiada o tragicznych losach żydowskiego działacza politycznego, który popełnił samobójstwo, by w ten sposób zaprotestować przeciwko bezczynności świata wobec tragedii Holocaustu.
12 maja 1948 r. Komuniści zamordowali po fikcyjnym procesie Stanisława Kasznicę, ostatniego dowódcę Narodowych Sił Zbrojnych. Stanisław Józef Bronisław Kasznica, posługujący się pseudonimami: „Stanisław Wąsacz”, „Wąsowski”, „Przepona”, „Służa”, „Maszkowski”, „Borowski”, „Stanisław Piotrowski” – ostatni komendant główny Narodowych Sił Zbrojnych. Brał udział w wojnie obronnej we wrześniu 1939, gdzie walczył min. w bitwie nad Bzurą, oraz w obronie Warszawy, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Podczas okupacji niemieckiej aktywnie działał w konspiracji. Między innymi był jednym z założycieli Związku Jaszczurczego, był także członkiem – założycielem Tymczasowej Narodowej Rady Politycznej. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Wraz z końcem wojny nie porzucił działalności konspiracyjnej. W 1946 pełnił obowiązki komendanta głównego Narodowych Sił Zbrojnych. Aresztowany przez UB 15 lutego 1947 roku, torturowany, „wyrokiem” komunistycznego sądu z 2 marca 1948 roku skazany na śmierć. Został zamordowany 12 maja 1948 roku w więzieniu mokotowskim. 30 września 1992 roku Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego uznał wyrok za nieważny.
12 maja 1970 Zmarł generał Władysław Anders, dowódca II Korpusu Polskiego, zwycięzca bitwy o Monte Cassino. Władysław Albert Anders– polski wojskowy i polityk, generał dywizji Wojska Polskiego, odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtuti Militari, jeden z najbardziej zasłużonych polskich bohaterów podczas II wojny światowej, walczył w wojnie obronnej 1939 roku, jemu zawdzięczamy wyprowadzenie tysięcy polskich obywateli z ZSRS. Pod jego rozkazami żołnierz polski dawał dowody męstwa, a szlak przemarszu armii Andersa znaczony jest śladami zwycięstw takich jak zdobycie Monte Cassino. Ostry krytyk konferencji jałtańskiej. Wobec wzięcia do niewoli gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego od 26 lutego do 27 maja 1945 pełnił obowiązki Naczelnego Wodza. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji, 26 września 1946 Prezydent RP Władysław Raczkiewicz mianował go Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych i Naczelnym Wodzem. Postrzegany jako wróg i zagrożenie dla komunistycznych uzurpatorów którzy rozpoczęli swe rządy w Kraju. Dnia 26 września 1946 Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej – czyli komunistyczny „rząd lubelski”, na podstawie ustawy z 1920 o obywatelstwie Państwa Polskiego, pozbawił Andersa obywatelstwa polskiego i stopnia generała w związku z „przyjęciem bez zgody właściwych władz polskich, urzędu publicznego w państwie obcym, a to podejmując się funkcji współorganizowania Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczeń, będącego formacją paramilitarną stanowiącą część armii brytyjskiej”. Do końca życia pozostał na emigracji. Zmarł dokładnie w 26. rocznicę bitwy o Monte Cassino, Zgodnie ze swoją wolą gen. Anders został pochowany wśród swoich żołnierzy na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino, we Włoszech.
12 maja 2008 r. Zmarła Irena Sendlerowa, która uratowała dwa i pół tysiąca żydowskich dzieci z getta w Warszawie. Irena Stanisława Sendlerowa ps. „Jolanta” – polska działaczka społeczna i charytatywna, członek PPS, w czasie II wojny światowej kierowniczka referatu dziecięcego Rady Pomocy Żydom przy Delegaturze Rządu na Kraj („Żegoty”). Od początku okupacji niemieckiej pomagała Żydom, poprzez dostarczanie jedzenia, leków, szczepień przeciwko tyfusowi i innych niezbędnych do przetrwania artykułów do Getta w Warszawie. Koordynowała akcję objęcia żydowskich dzieci działaniami prowadzonymi przez Referat Opieki Zamkniętej nad Dziećmi i Młodzieżą Wydziału Opieki i Zdrowia, przygotowując dzieciom fałszywe życiorysy, co umożliwiało skierowanie ich do zakładów opiekuńczych jako polskie sieroty. Wyprowadzała z getta dzieci na najróżniejsze sposoby, przemycano je w skrzynkach karetkami sanitarnymi bądź tramwajami przejeżdżającymi przez getto, piwnicami połączonymi podziemnymi tunelami na „aryjską” stronę, czy kanałami. Ponad 1000 dzieci było objętych stałą opieką „Żegoty” której referatowi dziecięcemu przewodziła od 1943 roku. 21 października 1943 roku została aresztowana przez Gestapo. Przesłuchiwana i bita w siedzibie Gestapo przy alei Szucha, uratowania przez „Żegotę”, która opłaciła wysoką łapówką gestapowca, który ją wypuścił. Sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim. Według powojennych relacji, w wyniku działań „Żegoty” i współpracujących z nią organizacji podjęto próbę uratowania ok. 2500 żydowskich dzieci (nie wszystkie przeżyły wojnę). Około 1300 znalazło pomoc w polskich rodzinach, ok. 500 w zakładach prowadzonych przez zgromadzenia zakonne, ok. 500 w zakładach Rady Głównej Opiekuńczej, ok. 200 w Pogotowiu Opiekuńczym Miejskim w Domu ks. Boduena, a ok. 100 nastolatków w wieku 15–16 lat trafiło do partyzantki. Sprawiedliwa wśród Narodów Świata, dama Orderu Orła Białego i Orderu Uśmiechu. Zmarła 12 maja 2008 roku, pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. |
