14 czerwca upamiętniamy ofiary niemieckich zbrodni, obchodząc w Polsce Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych.
Data ta nawiązuje do pierwszego masowego transportu Polaków do niemieckiego obozu KL Auschwitz. 14 czerwca 1940 r. z więzienia w Tarnowie Niemcy przywieźli 728 Polaków. Wśród więźniów politycznych przetransportowanych do Auschwitz byli żołnierze kampanii wrześniowej, członkowie podziemnych organizacji niepodległościowych, gimnazjaliści i studenci, robotnicy i inteligenci, a także kilku polskich Żydów.
Pamiętajmy, że z 728 więźniów deportowanych tego dnia do KL Auschwitz wojnę przeżyło 325.
To w dniu 14 czerwca 1940 r. Niemcy rozpoczęli morderczą kampanię wyniszczenia obywateli polskich w obozie koncentracyjnym i zagłady KL Auschwitz, musimy też pamiętać, że obóz Auschwitz w początkowej fazie przeznaczony był dla Polaków, którzy stawiali czynny opór niemieckiemu okupantowi oraz stanowili realne zagrożenie dla niemieckich planów unicestwienia Polski. Zgodnie z niemiecką strategią kompleks w Auschwitz miał posłużyć do rozładowania więzienia rejencji katowickiej, ale także z uwagi na dogodną lokalizację, miał być obozem koncentracyjnym dla Polaków z Generalnego Gubernatorstwa. Przez lata działalności niemiecki obóz Auschwitz stał się systemową i skuteczną machiną eksterminacji setek tysięcy ludzi z całej Europy, po podjęciu przez elity przywódcze Niemiec o „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej”. Wtedy to dotychczasowy obóz Auschwitz został rozbudowany o obóz w Brzezince i od tej pory można mówić o obozie Auschwitz-Birkenau. Świadomie używamy na te niemieckie ośrodki eksterminacji niemieckich nazw miejscowości nadanych im przez okupanta, ponieważ te miejsca niemieckiej hańby są niemieckiego pochodzenia, a obywatele polscy w nich ginęli. Używanie polskich nazw miejscowości, w których znajdują się pozostałości niemieckich obozów koncentracyjnych może wprowadzać w błąd osoby nieświadome historii i dawać uzasadnienie do kłamstw na temat „polskich obozów koncentracyjnych”. A więc należy mówić i pisać: obóz zagłady Auschwitz-Birkenau, obóz zagłady Kulmhof, obóz zagłady KL Majdanek (a nie „na Majdanku”), obóz zagłady Belzec i Sobibor (bez polskich znaków diakrytycznych), obóz Stutthof (a nie Sztutowo). To ważne, ponieważ z biegiem czasu i wysiłkami rosyjskiej i niemieckiej propagandy historycznej zaciera się świadomość, kto był sprawcą zbrodni popełnionych podczas II wojny światowej. Użycie niemieckich nazw tę świadomość budzi i utrwala.
Pośród więźniów przewożonych do Auschwitz w początkowym okresie do 1942 roku większość stanowili przedstawiciele polskiej elity: ludzie nauki, kultury, sztuki, politycy, duchowieństwo, lekarze i nauczyciele, prawnicy, inżynierowie i oficerowie, ale także osoby schwytane podczas ulicznych “łapanek”. Do obozu w Auschwitz Niemcy deportowali również ludność z Zamojszczyzny w okresie trwania „Aktion Zamosc” i to był fakt, który pozwalał sądzić, że w 1943 roku, po zakończeniu eksterminacji Żydów, Niemcy zaplanowali eksterminacje Polaków. W czasie trwania przymusowych wysiedleń z regionu zostało wypędzonych ok. 110 tys. Polaków. Kilkadziesiąt tysięcy obywateli polskich trafiło do obozów koncentracyjnych m.in. właśnie do Auschwitz. Do obozu deportowani byli także mieszkańcy Warszawy, którzy zostali schwytani przez Niemców w czasie Powstania Warszawskiego i po jego upadku.
Niemiecki obóz Auschwitz stał się również miejscem kaźni dla tych, którzy zostali skazani na śmierć przez sąd specjalny katowickiego gestapo, które miało jurysdykcje nad Auschwitz. Główny sędzia tego sądu specjalnego, Johannes Thümmler nigdy nie został ukarany za swoje zbrodnie i zmarł w Niemczech w roku 2002, nie niepokojony przez nikogo. Poniżej przedstawiamy rysunek autorstwa W. Siwka, polskiego więźnia, przedstawiający posiedzenie takiego „sądu”.
Ogółem w KL Auschwitz Niemcy osadzili ok. 150 tys. Polaków. Według przekazów historycznych z powodu głodu, brutalnego traktowania, szerzących się chorób (co wiązało się z brakiem opieki lekarskiej), katorżniczej pracy, planowych egzekucji przeprowadzanych przez Niemców-rozstrzelań, czy podawania zastrzyku z fenolem bądź uśmiercania w komorach gazowych, około 100 tys. więźniów – Polaków zginęło.
Zagłada Polaków w obozie Auschwitz podyktowana była chęcią osiągnięcia przez Niemców kilku celów m.in. sterroryzowanie ludności i złamanie w ten sposób oporu, jaki stawiali Polacy okupantowi, jak i również zmniejszenie populacji – wyniszczenie ludności polskiej na ternach, które Niemcy, uznawali za atrakcyjne do zasiedlania przez Niemców bądź właściwe do przeprowadzenia germanizacji.
Pierwsza masowa wysyłka Polaków do obozu w Auschwitz, była wstępem do zorganizowanej i przez lata skutecznie prowadzonej przez Niemców akcji systemowego wyniszczenia ludności polskiej, dlatego też musimy pielęgnować pamięć o ofiarach niemieckich zbrodni, gdyż to na nas spoczywa obowiązek upowszechniania prawdy historycznej, dbania o to, aby następne pokolenia znały historię swojej Ojczyzny i narodu. Rozpowszechniając prawdę historyczną, przeciwdziałamy rozmyciu się odpowiedzialności za zbrodnie na Polakach, ponieważ jasno wskazujemy, kto był katem, a kto ofiarą. Musimy przypominać wszem wobec, że to Niemcy, a nie anonimowi naziści, dokonali zbrodni, której Polska i Polacy byli największą ofiarą.
