Stolica niepokorna – Warszawa, podczas Powstania Warszawskiego niemalże zrównana z ziemią, jej ulice to niemi świadkowie dramatu tysięcy polskich bohaterów, którzy przelali krew walcząc o wolność. To w Warszawie 1 sierpnia 1944 r. po wybiciu godziny W, rozpoczęło się powstanie – zryw polskich patriotów – przeciwko niemieckiemu okupantowi. Powstanie Warszawskie było przepełnione heroiczną walką osamotnionych, którzy stanęli naprzeciw niemieckiej machiny śmierci.
Powstanie jest określane jako największa i najbardziej dramatyczna akcja zbrojna podziemia polskiego wymierzona w okrutną i bestialską niemiecką okupację. Choć planowane było na kilka dni, przetrwało ponad dwa miesiące.
Powstańcy podjęli nierówną walkę, chcieli wyrwać stolicę spod okupacji hitlerowskiej, przed przybyciem armii sowieckiej, a przyświecał im jasny cel: zapewnić Ojczyźnie suwerenność.
Do obrony Warszawy stanęły liczne oddziały powstańców i mimo braku odpowiedniego uzbrojenia stoczyły nierówny bój z regularną armią niemiecką.
Wyjątkowymi bohaterami byli mieszkańcy, którzy w ogromnej części przyłączyli się do Powstania. Ludność cywilna – mężczyźni, kobiety, dzieci – warszawiacy zdeterminowani, przepełnieni patriotyzmem, pełni wiary i miłości do Ojczyzny, ofiarnie walczyli w imię wolności.
Na wieść o wybuchu powstania w Warszawie Reichsführer SS Heinrich Himmler wydał rozkaz: „Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców, Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy”.
W skutek braku pomocy sojuszników Powstańcy nie mieli szans na wygraną, a zakleszczeni między dwoma potężnymi armiami sowiecką i niemiecką powoli wykrwawiali się.
Szacuje się, że w czasie walk w Warszawie poległo ok. 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Straty ludności cywilnej były ogromne: ok. 180 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców, ok. 500 tys., wypędzono z miasta, które zostało niemal całkowicie zburzone.
Dziś upamiętniamy bohaterów Powstania Warszawskiego, którzy bez wahania stanęli do boju, by bronić Warszawy, by bronić Ojczyzny. Zginęło ich tysiące. Niech Ich odwaga i poświęcenie są dla nas jasnym symbolem patriotyzmu, a Ich postawa wzorem dla wszystkich, którym drogie są wartości „Bóg, Honor i Ojczyzna”. Wśród nas jeszcze żyją Powstańcy i to dzięki Ich przekazom wiemy, jak ważne były – dla Nich i dla Polski – te 63 dni. To był czas osamotniej walki, skazanej na klęskę, ale dającej poczucie wolności i spełnienia patriotycznego obowiązku wobec Ojczyzny, bez względu na konsekwencje.
Jesteśmy zobowiązani do pielęgnowania wspomnień oraz przekazania następnym pokoleniom prawdy o bohaterach – Powstańcach Warszawskich, którzy stanowią świadectwo, jak należy kochać i bronić Ojczyzny. Cześć i Chwała Bohaterom!
